ویولا از نظر ساختمان و طرز قرار گرفتن شباهت زیادی به ویولن دارد، با این تفاوت که اندزه‌اش بزرگتر و صدایش بم‌تر از ویولن است. وسعت صدای این ساز کمتر از ویولن می‌باشد ولی مسافت بین پرده‌های آن از ویولن بیشتر است.
به طور کلی، ویولا یک ساز آلتو در خانواده ویولن (شامل ویولن، ویولا و چلو و دوبل باس) است. ویولا از موادی مشابه با ویولن ساخته شده است و تنها تفاوت آن با ویولن اندازه بزرگتر ویولا است. رنگ صدای با شکوه و تیره این ساز شدیداً با ویولن متفاوت است و ویولا را به سازی با صدای میانه در خانواده ویولن تبدیل میکند. آرشه این ساز کمی سنگین‌تر از ویولن است و موی اسب استفاده شده در آن پهن‌تر است.
فواصل سیم‌ها در این ساز نیز همانند ویولن، پنجم می‌باشد و در قطعه‌ای که برای این ساز می‌نویسند از کلید آلتو استفاده می‌کنند. نقش تکنوازی این ساز کمی کمتر از ویولن می‌باشد ولی یکی از سازهای مهم ارکستر‌های بزرگ و کوچک به حساب میآید.
تاریخچه ساز ویولا
تاریخچه ویولا ارتباط نزدیکی با پیدایش سایر سازهای خانواده ویولن دارد. اولین بار این سازها در شمال ایتالیا بین سال‌های ۱۵۳۰ و ۱۵۵۰ میلادی ساخته شدند. تصور می‌شود که نسخه‌های آلتو، تنور و باس درست پس از سوپرانو پدید آمدند.
ویولا یکی از اعضای مهم ارکستر است و با وجود اینکه صدای آن در اکستر خیلی قابل تشخیص نیست، وظیفه بسیار مهمی در ارکستر دارد و مثل یک پل بین ویولن‌ها و ویولنسل‌ها عمل می کند. نواختن ویولا کم و بیش شبیه به ویولن است.
این ساز در آموزشگاه موسیقی الهام تدریس می شود.
منبع: موسیقی ضربدر ۵، اثر جواد میرزا مصطفی