ماجرای ساخت و اجرای قطعه بی نظیر رفته

قطعه رفته با صدای بانو الهه و به آهنگسازی استاد همایون خرم یکی از قطعات بسیار زیبا و خاطره انگیزی است که توسط هنرمندان سرشناس دیگری نیز اجرا شده است.در ادامه این مطلب از وبلاگ آموزشگاه موسیقی الهام ماجرای ساخت و اجرای قطعه بی نظیر رفته را بخوانید.

ماجرای ساخت و اجرای قطعه بی نظیر رفته

استاد همایون خرم در رابطه با ساخت این اثر می‌گویند:

آقای رحیم معینی کرمانشاهی شعری سرود و کلام روی آهنگ گذاشته شده بود و ارتباط خیلی زیبایی برقرار شد. تمرین کردیم حتی من زمزمه کردم و با ویلن خود آن را اجرا کردم و خواندم تا خانم الهه خوب یاد بگیرد. این گذشت و بعد اواخر سال ۱۳۵۷ رسید و خانم الهه هم از ایران رفتند و من دیگر خبری ای این آهنگ نداشتم.

حدود سالهای ۶۵-۱۳۶۴ بود که خواهرزاده من که از آلمان به ایران آمده بود طی دیداری که با هم داشتیم به من گفت : "دایی جان " اگر بدانی الهه چه آهنگی خوانده ! چه کار کرده!... ، گفتم : "ببینم! " و ایشان کاست را آورد. البته روی کاست مشخصات آن نوشته نشده بود و یک کپی معمولی از روی نسخه ای بود که دیگری برای ایشان ضبط کرده بود. آن روزها هم که مثل امروز سی دی به این صورت رایج نبود. به هر حال نوار را پخش کردم و من دیدم عجب! عجب قشنگ است! چند بار مرتب گفتم عجب چیز خوبی شده و چقدر شعر زیبایی دارد و اصلاً به خاطر نداشتم که این آهنگ را خود من ساخته ام.

ای که رفته باخود دلی شکسته   بردی اینچنین به طوفان تن مراسپردی

شاید حدود ۱۰ روز بعد از آن بود که در منزل دوست عزیزمان مرد عارف و سالک راه حقیقت ، هنرمند خطاط بسیار با ارزش کشورمان شادروان استاد "مرتضی عبدالرسولی " بودیم.

معمولاً جمعه ها گاهی ایشان قرار می گذاشت و اهل شعر و ادب و موسیقی را در منزل خود جمع می کرد. خوب ، به من هم خیلی محبت داشت و علاقمند بود که من هم آنجا باشم. من نیز به دلیل ارادتی که به ایشان و به جمع حاضر در آن مجلس داشتم، واقعاً هر بار که می توانستم می رفتم و اتفاقاً خیلی از اوقات آقای "بیژن ترقی" هم می آمدند.

آن روز هم یکی از همین جمعه ها بود که به محض ورودی، آقای عبدالرسولی جلو آمد و بعد از احوالپرسی گفت :

همایون! نمی دانی که الهه چه آهنگی خوانده ! دلم می خواهد گوش کنی !... و باز همان آهنگ را پخش کرد. این بار همین طور که گوش می کردم با خود می گفتم عجب! خوب ساخته اگرمن هم بودم، اینجا را همینطوری می ساخم. عین همین جمله را می گذاشتم.. همین جواب را می دادم... آهنگ تمام شد.

 از ایشان خواهش کردم آن را دوباره بگذارد و این مرتبه در میانه آهنگ بود که گفتم عجب یادم آمد آقای عبدالرسولی! این آهنگ مال من است ! گفت چی می گی؟ و من ماجرا را برای ایشان تعریف کردم...